«ΕΠΕΤΕΙΟΣ» 15ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Με έντονα και διάχυτα αισθήματα
εθνικής θλίψης και πατριωτικού
προβληματισμού, ο σημερινός Νεοέλληνας
της Κύπρου θα παρακολουθήσει τις
μεγαλειώδεις εορτές, τα κατοχικά
πανηγύρια, τους τούρκικους αμανέδες
και τα νταούλια, τον Ιμάμη να φωνάζει
στους μιναρέδες και την κόκκινη
ημισέλινο να κυριαρχεί επιδεικτικά στο
ψευδοκράτος του σατραπίσκου και
εγκάθετου της Άγκυρας στις 15 Νοεμβρίου
2021.

---

Χωρίς οποιονδήποτε ηθικό δισταγμό αλλά
με θράσος, πρόκληση και ξετσιπωσιά, θα
εκθειάζουν, θα επικροτούν και θα
παινεύουν την «ειρηνευτική»
στρατιωτική επέμβαση των Λαζών της
Ανατολίας στις 20 Ιουλίου του 1974.

Αυτό λοιπόν το άνοστο, επικίνδυνο και
δηλητηριώδες πιάτο της «φιλίας» της
«αλληλεγγύης» και της «αγάπης»,
γαρνιρισμένο με φέσι και ζουρνάδες,
εμποτισμένο με υπουλία, ιδιοτέλεια και
ξεδιαντροπιά, μαγειρεμένο με
υποκρισία, διπροσωπία και
φλεγματικότητα, θα συνοδεύει το
τραπέζι των συνομιλιών εκ μέρους της
Τουρκίας.

Η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για τους
Τούρκους ημέρα εθνικής τιμής και
υπερηφάνιας, αφού φασιστικά,
δικτατορικά και αμετανόητα
εγκαθίδρυσαν το «κράτος» τους στο νησί
των Αγίων και των Πατέρων, στον τόπο του
χρυσοπράσινου φύλλου που βάφτηκε με το
άλικο αίμα τόσων παλληκαριών στις
τραγικές ημέρες του 1974.

Παράλληλα η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για
εμάς, τους γηγενείς και αυτόχθονες
κατοίκους αυτής της
νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του
Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ημέρα εθνικής
ντροπής και ατίμωσης, αφού άνοιξε και
εδραιώθηκε άνομα, μια σύγχρονη
Κερκόπορτα στα χώματα της Φυλής μας,
όπου ένας νέος αποκρουστικός Εφιάλτης
ξεπρόβαλε ως Πέμπτη Φάλαγγα και ως
Δούρειος Ίππος σε αυτή την εναλία και
θαλασσοφίλητη γη των Ακριτών και των
Διγενήδων, των ηρώων και των μαρτύρων
του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέικης
εποποιϊας .

Η 15η Νοεμβρίου φέρνει ξανά στη μνήμη
μας τη σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε
τότε στην αλησμόνητη Βσιλεύουσα, «Η
ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» και τον ηρωικό θάνατο του
θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά και
Αυτοκράτορα του Γένους, του γενναίου
και τολμηρού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Όπως τότε που η αδιαφορία, ο διχασμός,
το αδελφοκτόνο μίσος, η διχόνοια και η
παρακμή οδήγησαν την πάλαι ποτέ
κραταιά Αυτοκρατορία του Βυζαντίου σε
διάλυση, έτσι και τώρα το ίδιο σαράκι
σκόρπισε τη δυστυχία και την κατοχή.

Δυστυχώς ο πήχυς του ύφους, του ήθους,
της συμπεριφοράς και της δράσης μας όσο
αφορά τους σύγχρονους  στόχους,
οραματισμούς, επιδιώξεις και
στοχασμούς του Πανορθόδοξου
Ελληνισμού τέθηκε πολύ χαμηλά, έτσι που
τα ακατάλυτα και αδάμαστα
ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, που, αιώνες
τώρα συγκρατούν τη Φυλή με σωφροσύνη
και νουθεσία, τέθηκαν στο περιθώριο από
εμάς τους ίδιους.

Σταματήσαμε πλέον να ατενίζουμε το
Μοριά και τη Ρούμελη, τους Ελεύθερους
Πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, τους
ξεπαγιασμένους φαντάρους στη
χιονισμένη Πίνδο, τους λεβέντες
μαχητές του Παύλου Μελά, το αθάνατο
ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959
αλλά και όλη αυτή την τρισένδοξη και
μακραίωνη Ιστορία του Έθνους που μας
κληροδότησαν ως ιερή, οσία, αμόλυντη
και πάναγνη παρακαταθήκη οι πρόγονοί
μας.

Τα νεομοδίστικα, καταστροφικά και
θανάσιμα ιδεώδη και οι αρχές της
παγκοσμιοποίησης και της
διεθνοποίησης συντάραξαν τη ζωή μας,
ευνούχησαν την άμεση επαφή μας με το
παρελθόν της Πατρίδας και της
Θρησκείας, διάλυσαν και
καταθρυμμάτισαν κυριολεκτικά τους
δεσμούς μας με την ταυτότητα και τις
καταβολές μας μετατρέποντας μας σε
αγνώριστα όντα που σεργιανίζουν
μάταια, ψάχνοντας απεγνωσμένα για
σανίδα σωτηρίας σε κόσμους
πλανεμένους.

Έτσι φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα της
15ης Νοεμβρίου με τους Τούρκους να
αλαλάζουν, να χορεύουν και να μολύνουν
με τα στρατεύματά τους τα μυρωμένα και
αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου μας,
χώματα αγιασμένα, χώματα πάππου προς
πάππο ολόδικά μας, χώματα ιερά και
αδιαπραγμάτευτα. Είδαμε επίσης και
κάποιον κύριο ΑΝΑΝ σαν από μηχανή θεό
και σαν «Μεσσία» που ως εκ θαύματος
κατέβηκε από τον «ουρανό» της
σκακιέρας των δυνατών της γης για να
μας λύσει με μια μαγική κίνηση του
ραβδιού του το πρόβλημα.

Πόσο γελασμένοι και προδωμένοι από
τους ίδιους τους εαυτούς μας
καταντήσαμε...

Χάσαμε κάθε ίχνος εθνικής, πατριωτικής
και αγωνιστικής αυτογνωσίας, διάθεσης
και ελπίδας, καταθέσαμε τα όπλα  στο
βωμό της ευμάρειας και του υλισμού,
ανοικοδομήσαμε τις εξοχικές μας βίλλες
στην ακροθαλασσιά, βολτάραμε με τα
πολυτελέστατα μας αυτοκίνητα κι
αφήσαμε τις τύχες του Έθνους στον κύριο
ΑΝΑΝ...

Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αδέλφια!

Μακάρι έστω και την υστάτη να ξεφύγουμε
 από την ηττοπάθεια, τον σκοταδισμό, την
μοιρολατρεία και τον άκρατο ''ρεαλισμό
των πραγματικοτήτων'' για να φερθούμε
επιτέλους ως Έλληνες Ορθόδοξοι
Χριστιανοί οι οποίοι μάχονται με
κατανυχτική θρησκευτική πίστη και
ανόθευτο αγωνιστικό πατριωτισμό για
την ίδιά μας την Πατρίδα, το Έθνος, τη
Φυλή και την Ορθοδοξία... Αυτά τα ολίγα
αναμένουν από εμάς τόσοι αιώνες
ένδοξης, μακραίωνης και θρυλικής
Ιστορίας που συνοδεύουν τούτο το Γένος
στη διαχρονική του πορεία και διάβα στη
γη....  Μήπως ονειροβατούσε ο μακαριστός
Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όταν με δέος
ψυχής και τόλμη καρδιάς, αργά μα
σταθερά, αδιαφορώντας για το ικρίωμα
της αγχόνης, τόνιζε εμφαντικά στον
Αγαρηνό δυναστή πως "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ
ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ";

Με τιμή,

Χρίστος Κ. Μακρίδης

Παραλίμνι