 Υιός του Μανουήλ Παλαιολόγου και Δεσπότης του Μυστρά, έμελλε να καταγραφεί στην Ιστορία ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας του θρυλικού, Βυζαντίου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο του αδελφού του Ιωάννη του Η΄, που βασίλευε έως τότε στην Κωνσταντινούπολη. Ο λαός της βυζαντινής πρωτεύουσας εκτιμώντας τη σύνεση, τα πολιτικά και στρατιωτικά προσόντα του, το ήθος και τις αρετές του, τον εκλέγει πανηγυρικά στο θρόνο όπου θα συνέχιζε την διακυβέρνηση της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας.
Ανακυρήχθηκε αυτοκράτορας την 9 Ιανουαρίου 1449 στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυστρά και ακολούθως ανεχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, για να διαδραματίσει το βαρύ ρόλο που του έταξε η μοίρα. Η αυτοκρατορία βρισκόταν τότε σε κατάσταση θλιβερή. Της είχαν αφαιρεθεί όλες σχεδόν οι επαρχίες της, και η μόνη περιοχή που της απόμεινε ήταν, μπορούμε να πούμε, η Κωνσταντινούπολη. Ο πολυάριθμος τουρκικός στρατός ολοένα πλησίαζε και στένευε, από μέρα σε μέρα, τον κλοιό της πολιορκίας. Και η Κωνσταντινούπολη ελάχιστο στρατό είχε. Σαν μόνη ελπίδα παρέμειναν τα γερά της κάστρα και η σκληρή αποφασιστικότητα του λαού να αμυνθεί μέχρι θανάτου. Και η οργανωμένη επίθεση των Τούρκων κατά της θρυλικής Πόλης, του τελευταίου προπυργίου του Ελληνισμού, δεν άργησε. Τον Απρίλιο του 1453, ο Μωάμεθ ο Β', που το'βαλε σκοπό του να εξαφανίσει ό,τι απόμεινε από το άλλοτε κραταιό και περήφανο Βυζάντιο, πολιορκεί στενά την Πόλη με 250.000 άνδρες, ενώ ο Κωνσταντίνος διάθετε μόνο 10.000. Παράλληλα ο Τούρκος σουλτάνος χρησιμοποιεί και ισχυρό στόλο. Ο Κωνσταντίνος, άγρυπνος και δραστήριος μέρα και νύκτα είναι η ψυχή και ο νους της απεγνωσμένης άμυνας. Τρέχει παντού, δίνει οδηγίες, τα επιβλέπει όλα, ενθαρρύνει τον άμαχο πληθυσμό, που η καρτερία του έχει κάτι το απίθανο. Πριν αρχίσει η πολιορκία ο Μωάμεθ ο Β' του ζήτησε συνθηκολόγηση. Μα ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας που ένιωσε να βαραίνει στη συνείδηση και στην καρδιά του το τρισένδοξο παρελθόν του ελληνισμού, αρνήθηκε με αξιοπρέπεια τονίζοντας « ΤΗΝ ΜΕΝ ΠΟΛΙΝ ΟΥ ΣΟΙ ΔΙΔΟΜΕΝ. ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.» Στις 28 Μαϊου, νύκτα, ο εχθρός ετοιμάζει τη γενική έφοδο. Ο Κωνσταντίνος δίνει τις τελευταίες οδηγίες, μένει για λίγο μόνος, κατόπιν συγκεντρώνει τους λιγοστούς πολεμιστές, τους φίλους, τους συμπαραστάτες του, τους λέει λόγια θρησκευτικής εξάρσεως και θερμού πατριωτισμού και πηγαίνει στην Αγία Σοφία, όπου προσεύχεται γονατιστός. Στα ανάκτορα γίνονται σκηνές απερίγραπτα συγκινητικές. Όλοι κλαίνε, αγκαλιάζονται και ο ίδιος ο αυτοκράτορας ζητά από τον καθένα χωριστά, τη χριστιανική συγχώρεση. Μεσάνυκτα πια παίρνει το δρόμο του ύστατου μαρτυρίου του πάνω στα τείχη, ως απλός υπερασπιστής της Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί, μιλιούνια, ξεχύνονται σε λίγο από παντού. Οι βυζαντινοί μαχητές μια χούφτα σε αριθμό, μα υπέροχοι στην αυτοθυσία και τη γενναιότητα, συγκρατούν τον εχθρό. Ο Κωνσταντίνος μάχεται πρώτος ανάμεσα στους πρώτους.Η Πόλη αντιστέκεται και οι πολιορκητές φαίνεται να τα χάνουν αφού η επικράτηση δεν έρχεται με τον τρόπο που τη φαντάζονταν. Τη λύση όμως τη δίνει η ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ, μια πύλη που άνοιξε και το κακό ξεσπά μονομιάς. Τα στίφη του Μωάμεθ ορμούν μέσα και αρχίζει η ανελέητη σφαγή. Ο αυτοκράτορας κοιτά γύρω του μ'ανείπωτο πόνο: είναι μόνος του – κατάμονος. Οι πολεμιστές του κείτονται σχεδόν όλοι σκοτωμένοι . Κι'ακούγεται αλλαγμένη από τον σπαραγμό η φωνή του: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;». Σύγκαιρα πληγώνεται στο πρόσωπο από ένα Τούρκο. Ο αυτοκράτορας μονομιάς τον ξαπλώνει νεκρό. Ενας άλλος Τούρκος, την ίδια στιγμή, χτυπάει τον Κωνσταντίνο πισώπλατα. Κι'ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας νιώθει να του φεύγει η ζωή. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το πτώμα του αναγνωρίστηκε και τάφηκε κατά διαταγή του Μωάμεθ, σε άγνωστο μέρος. Αυτό ήταν το τραγικό και συνάμα ηρωικό τέλος του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του τελευταίου εθνομάρτυρα Αυτοκράτορα της αιώνιας Βυζαντινής κυριαρχίας και της αθάνατης Πόλης, μιας Αυτοκρατορίας που η ιστορία της αγγίζει τα όρια του μύθου και παραδίνεται άφθαρτη, ανεξίτηλη και αμάραντη από γενεά σε γενεά, για να γαλουχεί και να αναβαπτίζει τους Ελληνορθόδοξους με τα πάναγνα και άσπιλα νάματα, ιδεώδη και αρχές της ΦΥΛΗΣ και της ΠΙΣΤΗΣ. Ο Κωνσταντίνος , ο λυγερόκορμος και ωραίος τούτος Αυτοκράτορας με την πανώρια ψυχή, το μοναδικό ήθος, το απαράμιλλο ύφος, τη ρωμέικη αντρειοσύνη, το χριστιανικό μεγαλείο και τη βυζαντινή αρχοντιά παραμένει το άσβηστο, ιδανικό και αθάνατο όραμα, πόθος και ευχή του Γένους: η άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα που θα δώσει ο Μεγαλοδύναμος Θεός την Ανάσταση του Εθνους, των Αλύτρωτων Πατρίδων της Ελληνορθοδοξίας και του ίδιου του Αυτοκράτορα. Την ώρα που ο Κωνσταντίνος καβάλλα στο περήφανο άτι του, αγέρωχος και ρωμαλέος, θα κοινωνήσει και πάλιν τα Αχραντα Μυστήρια από το σεβάσμιο χέρι του Πατριάρχη στην απελευθερωμένη Αγιά-Σοφιά, στη μεγάλη πρωτεύουσα του Βυζαντίου, τη θρυλική Κωνσταντινούπολη, την αλησμόνητη ΠΟΛΗ των Ελλήνων και του καημού.... Τούτη τη Πόλη και τούτα τα αλησμόνητα χώματα, πάππο προς πάππο ολόδικά μας, δεν θα τα ξεγράψουμε ποτέ, όσα χρόνια και όσοι αιώνες κι αν περάσουν, γιατί απλά, βιωματικά, ιερά και διαχρονικά η καρδιά του Πανορθόδοξου Ελληνισμού κτυπά δυνατά και πολύμορφα στην Κωνσταντινούπολη την αιώνια πρωτεύουσα του Έθνους, την πανώρια Πόλη της Φυλής, τούτο το μοναδικό ιστορικό κέντρο του Γένους... Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην παραπονιέσαι, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι ΔΙΚΗ μας θα 'ναι... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 27 Μαίου 2021
0 Comments
Leave a Reply. |
PORTFOLIO
|
RSS Feed
